İşte Bıyıklı’nın o yazısı;
Çağımızın çilekeşlerinden, Allah’ın davasının davacısı olmuş, Medreseyi Yusufiyede sıkıntısını doldurmuş, Harput’un yiğit evladı, ilim adamı, gönül adamı, kültür adamı, şair müellif Dr. Ahmet Tevfik Ozan Ağabey uçmağa vardı.
Elazığ denilince birinci aklıma gelen isimlerden biriydi. O güzelim Harput kültürünü içinde yaşatan yüzüne yansıtan kelamına katan son muhafızlardandı.
Muhafızlar yalnızca cephede vatan koruyanlar değildir. Kentlerin kadim kültürünü koruma etmeye çalışan, geleneği yaşatan geleceğe taşıyan kültür muhafızları da vardır.
Ahmet Tevfik Ozan işte onlardan biriydi. Doğup büyüdüğü kentin ağıtlarına türkülerine masallarına ninnilerine şiirine öykülerine vakıftı.
Geçmiş hoş günlere hasret çektiği kadar günümüzdeki ihanetlere öfkelenenlerdendi. Kentin çarpık kentleşmeyle yok edilen hafızasına içi yanan, anılarda kalan sokaklarına, çarşılarına gözyaşı dökenlerdendi.
Doğduğu yer bir manada ruhunun doyduğu yerdi. Kentle bu derece kuvvetli rabıta kuran insan sayısı azdır. Maalesef o az olanlar da birer birer çekiliyor ortamızdan.
Kentin gerçek efendileri sessiz sedasız veda ediyor. Kim bilir tahminen de kalpleri dayanmıyor talan edilen hoşluklara, kadir bilmezliklere vefa bilmezliklere.
Kimlik krizi yaşayan toplumun külfeti onların kalbinde kriz olarak olarak kendini gösteriyor. Sonrasında başlık atıyor koca koca gazeteler. Kalbine yenildi diye. Kalp adamlarını diğer ne yenebilir ki.
Kavga meydanlarında yenilmeyenleri vatanının ha ekmeğini yemişim ha kızıl kurşun diyenleri diğer ne yenebilir ki.
Onlar ki insanlığın bütün acılarını kalbinde hissedip memleketin meselelerinin kalbine atan nahif yürekli adamlar.
Kırılmayı tercih edip kırmamaya ihtimam gösteren bu gönül adamları kâinatı kalplerine sığdırarak yaşarlar bir ömür uzunluğu.
HEP İSTEKLİ
Kentin kültürüne toplumsal hayatına katkı sunmak onlar için bir ibadet kararındadır. Yüzlerinde sevap sevinci taşıyan dervişler üzere daima verir daima üretirler.
Hep gönüllüdürler. Bir bakmışsınız kentte çıkan bir mecmuanın sayfalarında, bir bakmışsınız lokal televizyonun kültür programında, bir bakmışsınız kentte kurulmuş derneğin en ön safında.
İşte Ahmet Tevfik Ozan da o gönüllüler ordusundan bir nefer. Kim okur kim dinler kaygısı yok. Kimse okumasa kimse dinlemese de her şeyi gören kudret sahibi var ya. Gerisi ne gam diyerek yola devam.
Bu babayiğitlik yalnızca içtenlikle inanmış inandıklarına samimiyetle bağlanmış şeksiz elbet teslim olmuş müminlerde bulunur.
ARŞİVLİK PROGRAMLAR YAPTI
Ozan da işte o tam inanmış teslim olmuşlardandı. Vefatına kadar mahallî televizyonda ardıç kolundan koku yaydı yeryüzüne.
Vakit zaman internetten açar dinlerdim. ‘Sevgili seyircilerimiz uydu üzerinden yayınımız orta Asya’ya Balkanlara Kafkaslara bütün dünyaya gidiyor. Sanmayın ki yalnızca Elazığ’a ulaşıyor sesimiz’ diyerek kemali ciddiyetle yaptığı programı hayran hayran izlerdim.
Kafkaslardan, Balkanlardan, çok uzaklardan kimse izler miydi bilmiyorum ancak onun kalbinin oralarda attığı katiydi.
Bir kente sığmayacak cüsseye sahipti. Çok uzaklara ecdadının at koşturduğu topraklara selam çakması boşuna değildi.
TV programlarındaki edebi lezzeti ulusal kanallarda bulamazdınız. Yıllar evvel Kayseri’de kurulan Elif TV’de de süper programlara imza attı.
Bilhassa şair Abdurrahim Karakoç üzere Türk edebiyatının dev isimleriyle Abdullah Saraçoğlu üzere Kayseri’nin yetiştirdiği büyük âlimlerle arşivlik programlar yaptı.
ERCİYES HASRETİ
Sadece memleketi Elazığ’a değil Kayseri üzere misyon yaptığı kentlerin de kültür sanatına katkılar sundu, kıymetli hizmetlerde bulundu.
Kayseri’deki bütün kültür adamlarıyla yakın dostluklar kurdu. O denli inanıyorum ki vefat haberi yalnızca Elazığ’daki yakınlarının değil Kayseri’deki dostlarının da ciğerini yaktı.
Kayseri’yi Türk dünyasının çadır direği olarak gördü. Şiirlerinin birçoklarının ilhamını bu kadim Selçuklu kentinin manevi havasından aldığını biliyoruz. Ahir ömründe Hazarın kıyısında yaşasa da Erciyes hasreti daima canlı kaldı.
Dost halkası genişti. Eli kalem tutan herkesi tanırdı. Ulusal manevi kıymetlere bağlı muharrir çizerlerle yakından dostlukları vardı. Herkeste hoş anılar bıraktı.
YÜREKLENDİRİCİ
Savaşla alınan toprakların kalıcılığının o topraklarda üretilen pahalarla mümkün olacağının şuurunu taşıyanlardandı.
Edebiyatın bu manada ehemmiyetini çok güzel bilenlerdendi. Genç şair ve yazarlarla kolay ahbaplık kurup onları yüreklendirmek konusunda ustaydı.
Amatör bir mecmua çıkaran gençle konuşmasını görmüştüm. O kadar çok ciddiye alıyordu ki güya milletlerarası alanda edebiyat mükafatı alan birisiyle konuşuyormuş üzereydi. Edebiyat heveslisi gence kıymetli bir iş yaptığını hissettirecek biçimde iltifatlarda bulunuyor, gelecekte daha hoş işler yapacağının muştusunu veriyordu.
BABACAN BİR HOCA
Talebeye dost olmayı her hoca başaramaz. Bazen mesleği bazen kibri uzak meblağ hocaları gençlerden.
Ozan ise talebe milletinin baba hoca dediği sevdiği saydığı hocalardan biri olarak hepsinin gönlüne girmeyi başardı.
Üniversite münasebetiyle gurbete çıkan çocuklara öz yeğeniymiş ve onların amcası dayısıymış üzere davrandı.
Gençlik yıllarında hayatlarını karartan kutuplaşmalardan uzak durmaları noktasında öğrencilerini uyarıp, onlara okullarını dereceyle bitirip vatana hizmet etmenin sevgisini aşıladı.
Maddi durumu olmayanların ceplerine harçlık bırakıp, sıkıntısı olanların sıkıntısını dinledi.
Babacan tutumuyla bedellerine bağlı ülkesine sevdalı gençler yetişmesi için çaba gösterdi.
YESEVİ DERVİŞİ
Bir tekkeye mensubiyeti var mıydı bilmiyorum lakin taç ile hırkası olmayan ve biçime şemale takılmayan güya Yesevi Hazretlerinin aşk dergahında pişip görev için Harput’a yollanmış bir derviş edasındaydı.
Sevgi dolu yüreğinde kir pas barındırmadan herkese dost nazarıyla bakar muhabbetini paylaşırdı.
Vatana millete düşman olanlardan öteki düşmanı olduğunu sanmıyorum. Herkesin anne babası var, insanları niçin kıralım niçin üzelim diyen herkese evliya gözüyle bakan bir alperendi.
Halk sıhhati uzmanı olduğu için değil insanları sevdiği için sürekli halkın ortasındaydı. Onun için her insan bir kâinattı.
Şiiri aracı kılarak halkın gönül âleminde de uygunlaştırıcı tesirler bıraktı.
Hastalıkların yalnızca iğneyle ilaçla değil hasetlikten fesatlıktan kıskançlıktan kurtularak biteceğine inanan bir hekimdi.
Kendisine berbatlığı dokunanları bile affeder incinse de incitmez, yeni tanıştıklarına tebessümle cüsseme takılmayın ince ruhluyum ben kaygısı.
İnsanların aşkı yaşamadan, paylaşmayı öğrenemeden, sevmeyi başaramadan huzuru yakalamayacağını bildiği için özünde taşıdığı hoşlukları içinden çıktığı topluma buket buket sundu.
Nefsine uymayı bırakıp hakikatin peşinden koşmanın aşısını vurdu insanlara. Onun aşılarının hiçbir yan tesiri yoktu. Bu çağın problemlerini güzel tespit ettiği için bilgelikle tahlil yolları sunmaktan geri durmadı.
DAİMA YAZDI
Toplumsal hayatın içinde faal olmasına ve ağır mesai gerektiren bir mesleği icra etmesine karşın yazıdan hiç kopmadı.
Yazmayı her vakit hayatının merkezine koydu. Şiiri esrarlı bir meşgale olarak gördüğü için hiçbir vakit şiirine ihanet etmedi.
Lokal ve ulusal birçok mecmuada okuyucuya sundu mısralarını.
Hayatın faniliğini, faziletli yaşamanın hoşluğunu, memleket sevdasını, çocukluğunda derin izler bırakan Buzluk yaylasını, içine işleyen kentleri, ırmakları, gölleri, denizleri, dağ başlarında yalnız açan çiçekleri, mahpus damlarından görmeye hasret kaldığı yıldızları, Allah aşkını, erenlerin izini, dervişlerin tebessümünü, annesinin yüzünü, fakirlerin sızısını, meczupları, garipleri velhasıl ruh yapısını oluşturan her şeyi şiirlerinde işledi.
Yazdıklarının karşılığını hayattayken yeteri kadar görmedi. Maalesef kendisinden evvelki birçok kelam ustası üzere Ozan’ın da değeri bilinmedi.
Bir Elazığ ziyaretimizde imzalayıp armağan ettiği kitabını okuyunca üzülmüş, keşke uygun bir yayınevinden ihtimamlı bir halde çıksaydı bu kitap diye içimden geçirmiştim. Taşrada olmanın bedelini ödeyenlerden oldu.
MAHPUSA DÜŞÜREN DOĞRULUK
Memleket ve millet sevdalısı Ahmet Tevfik Ozan’ın karakterini tanımak isteyenler için şu meşhur anısı çok ibretliktir.
Sağ sol üzere kamplara ayrılarak gençlerin birbiriyle çatıştığı karanlık vakitlerde solcu bir küme Ahmet Tevfik Ozan’a silahla saldırır. Ozan da o yıllarda öğrenci önderidir ve kendisine saldıran militanlara silahla karşılık verir. Bu olay sebebiyle yargılanır,
Meyyit ya da yaralı olmadığı için Hâkim hafifletici sebepler bularak tahliye etmek ister.
“Evladım sen silahını onları korkutmak için üzerlerine değil, yere sıktın değil mi diye sorar.
Evet dese tahliye olacaktır. Lakin Ahmet Tevfik Ozan eski vakit yiğitlerine has bir duruşla aleyhine olacak bir kararda dahi palavra söylemez.
’’Hayır Efendim. Palavra söyleyemem, onlar bana saldırdıkları için direkt üzerlerine sıktım” der.
Bunun üzerine hapishane macerası başlar. Hayatın soğuk ve sert yüzünü içeride daha güzel görür. Roman olacak günler yaşar. Koğuş sorumlusu olur.
Bütün mahkûmlara adaletle davranır, hepsinin gönlünü kazanır.
Kaldığı hapishanede solcuların sorumlusu Yılmaz Güney’dir. Güney’le farklı görüşlerde olmalarına karşın sağlıklı bir irtibat kurarak hapishanedeki meseleleri birlikte çözer.
Hapishane yetkililerinin bile denetim etmekte zorlandığı mahkûmları tatlı lisanıyla hakkaniyetli davranışı ve efendiliğiyle tesirler ve onlara dediklerini yaptırır.
Mahkûmların kendisinden evvel parayla yazdırdıkları dilekçelerini fiyatsız yazarak herkese yardımcı olur. Cürümleri ne olursa olsun herkesin hatırını gözetir. Ahlaklı duruşundan ötürü farklı siyasi görüşlerdeki beşerler bile Ozan’ın sorumlu olmasını ister.
Ahmet Tevfik Ozan o devir hangi görüşten olursa olsun beşerler daha ilkeliydi der bir röportajında.
Solcularda da sağcılarda da bir unsur bir duruş vardı der. Hatta aç kalma kıymetine yanında taşıdığı bir torba dolusu paraya örgütün parası diye dokunmayan solcu bir militanı örnek verir.
Ahmet Tevfik Ozan haysiyeti kristal vazoya benzetir ve fikir kırılacağını söyler. Hayatı boyunca kristal vazoya ziyan gelmemesi için yaşar ve sahiden de o vazoyu düşürmeden veda eder.
HARPUT’TA ÇİÇEK ÇİÇEK!
Ardında her bölümden her meşrepten gözyaşı döken insanları görünce ’’Öyle bir ömür sür ki mevtin olsun sana hande, halka mâtem diyen şairi bir kere daha anmış olduk.
Sevdiğine kavuşan Ahmet Tevfik Ozan toplumsal medya üzerinden bana attığı son iletisinde Dostlara selam ve dua diye yazmış.
Biz de bu vesileyle önce giden dostlara selam söyle ağabey diyoruz. Lisanımızda ondan kalan bir şiirle kendisine rahmet diliyoruz.
’’Güneş kar ve kabristan. Harput’ta çiçek çiçek
Ve yan yana vakitte. Huzur-u İlâhi’de!
Busesi karda güneşin; ne mümkün incitsin canı.
Kabristan şahsen can kokar. Dergâh-ı İlâhi’de!
