İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu, Halk TV’de Görkemli Anılar Programına konuk oldu. İmamoğlu, Nazım Hikmet’in Kuvayi Ulusala Destanı Şiiri’nden , Arhavili İsmail’in Öyküsü kısmını okudu ve Nazım Hikmet’in insani istikameti üst düzeyde bir şair olduğunu söyledi.
“NAZIM’I UYGUN Kİ BU TOPRAKLAR YETİŞTİRMİŞ”
İmamoğlu şunları söyledi:
Nazım’ı düzgün ki bu topraklar yetiştirmiş. Nazım’ın insani istikameti üst düzeyde. Gurur sebebimiz. Zira İstanbul şairi.”
ARHAVİLİ İSMAİL’İN KISSASI
İmamoğlu’nun okuduğu şiir şöyle:
“İnsanların başında kalpak,
yüreklerinde üzüntü,
yüreklerinde harikulade bir ümit vardı.
Beşerler devrilmişti, kedersiz ve ümitsizdiler.
Beşerler, etlerinde kurşun yaralarıyla
köy odalarında unutulmuştular.
Ve orda sargı, deri ve asker postalları halinde
yan yana, sırtüstü yatıyorlardı.
Koparılmış üzereydi parmakları saplandığı yerden
eğrilip bükülmüştü ve avuçlarında toprak ve kan vardı.
Ve asker kaçakları,
endişeleri, mavzerleri, çıplak, meyyit ayaklarıyla
karanlıkta köylerin içinden geçiyorlardı.
Acıkmıştılar,
merhametsizdiler, bedbahttılar.
Şosenin ıssız beyazlığına inip
nal sesleri ve yıldızlarla gelen atlıyı çeviriyor
ve Bolu dağında ekmek bulamadıkları için
deviriyorlardı uçurumlara : şayak, cıgara kâadı, tuz ve sabun yüklü yaylıları.
Ve çok uzak, çok uzaklardaki İstanbul limanında,
gecenin bu geç vakitlerinde,
kaçak silah ve asker ceketi yükleyen laz takaları :
hürriyet ve ümit, su ve rüzgardılar.
Onlar, suda ve rüzgarda birinci deniz seyahatinden beri vardılar.
Tekneleri kestane ağacındandı,
üç tondan on tona kadardılar
ve lakin yelkenlerinin altında
fındık ve tütün getirip
şeker ve zeytinyağı götürürlerdi.
Artık, büyük sırlarını götürüyorlardı.
Artık, denizde bir insan sesinin
ve demirli şileplerin tasalarını
ve Kabataş açıklarında sallanan
saman kayıklarının fenerlerini peşlerinde bırakıp
ve karanlık suda Amerikan taretlerinin önünden akıp
küçük, kurnaz ve mağrur gidiyorlardı Karadeniz’e.
Dümende ve başaltlarında insanları vardı ki
bunlar uzun eğri burunlu ve konuşmayı şehvetle seven insanlardı ki
sırtı lacivert hamsilerin ve mısır ekmeğinin zaferi için
hiç kimseden hiçbir şey beklemeksizin
bir müzik söyler üzere ölebilirdiler…”
