Van’ın Edremit içesine bağlı Kıyıcak Mahallesinde yaşayan 9 çocuğunu da üniversitede okutan bir annenin oğlu olan Kardiyoloji Uzmanı Dr. Gürkan İmre, bundan 20 yıl evvel maddi imkansızlıktan ötürü inşaatta çalışmıştı. Ortaokul 6’ıncı sınıfın yaz tatilinde babasına yardım etmek için inşaatta çalışan Dr. İmre’nin güçlü hayat çabası bu türlü başlamıştı. Okul hayatı boyunca her yaz tatilinde kardeşleriyle birlikte babasına yardım eden Dr. İmre, öbür vakitlerini ise ders çalışarak geçirdi. Düz lisede mezun olan Dr. İmre, 2002 yılında tıp fakültesini kazanmasına karşın yeniden Kocaeli ve Bursa üzere vilayetlerde inşaatlarda çalıştı. Rakiplerinden daha düzgün puan almak için günde yaklaşık 8 saat ders çalışan Dr. İmre, 2014 yılında eğitimini tamamlayarak Muş Devlet Hastanesi’nde Kardiyoloji Uzmanı olarak vazife yaptı. Daha sonra özel hastanelerde de çalışan Dr. İmre, 2016 yılından bu yana memleketi Van’da hastalara şifa oluyor. İHA muhabirine konuşan Kardiyoloji Uzmanı Dr. Gürkan İmre, gençlere tavsiyelerde bulunarak, “İnşaatta çalışsalar, sokakta mendil dahi satsalar, şayet okuma dilekleri yahut en ufak bir umut ışığı varsa onun peşinden koşsunlar” dedi.
“Babamız da inşaat ustasıydı”
Edremit ilçesinde Kıyıcak Mahallesinde yaşayanların temel geçim kaynağının tarım, hayvancılık ve inşaat personelliği olduğunu tabir eden Dr. İmre, babalarının da inşaat ustası olduğunu anlattı. Dr. İmre, “Kardeşlerimle birlikte ortaokulun yaz tatilinden itibaren babamızla birlikte çalışıyorduk. Babam vaktinde çok okumak istemiş fakat maddi imkansızlıklardan ve o zamanki toplumsal, siyasal ortamdan ötürü okuyamamış. O yüzden babam bilhassa, ‘ben okumadım siz okuyun’ diye tembih de bulunuyordu. Biz de aslında inşaatın zorluğundan ötürü ders çalışmayı daha çok seviyorduk. Günümüzdeki çocuklar ders çalışmayı maalesef sevmiyor ancak o denli bir ortam olsa eminim ki onlar da severler. Biz de yazın inşaatta çalışırken kışın okula gidiyorduk” diye konuştu.
“İmkansızlıklar mazeret değil”
2002 yılında kazandığı tıp fakültesinde eğitimine devam ederken tekrar maddi imkansızlıklardan ötürü inşaatta çalışmaya devam ettiğini lisana getiren İmre, “Son sınıfta artık staj devri olduğu için çalışmadım. Benim bilhassa gençlere tavsiyem; inşaatta çalışsalar, sokakta mendil dahi satsalar, şayet okuma dilekleri yahut en ufak bir umut ışığı varsa onun peşinden koşsunlar. Ben günde 7 buçuk saat ders çalışıyordum ve günde 350-500 ortası soru çözüyordum. Biz özel okullarda okumadık, devlet okulunda okuduk. Tabi bu da günümüzde bir farktır. Okulda öğretmenlerimizin sayısı azdı, bu yüzden kimi derslerimiz de boş geçiyordu. Lise 2’inci sınıfta fizik dersimiz de daima boş geçti ve bazen biyoloji öğretmenimiz bu derse giriyordu. Matematik dersimiz hakeza boş geçti. Biz o açıkları kapatmak için diğeri 2 saat çalışırken, biz günde 5-7 saat çalıştık. Hani bu imkansızlıklar mazeret değil, bütün okullar dört dörtlük olmayabilir öğretmen sayısı da yetersiz olabilir lakin bunu bir saat değil, 5 saat çalışarak da telafi edebiliriz” biçiminde konuştu.
“Umutlarını kaybetmesinler ve hayallerinin peşinde koşsunlar”
Günümüzdeki gençlere tavsiyelerde bulunan İmre, “Sevmedikleri bir kısım varsa çok geç değil. Ben tıp fakültesinden evvel fizik kısmını okuyordum ve sevmiyordum. Biraz maddi imkansızlıklardan ötürü ikinci bir sene daha çalışamam diye fizik kısmını tercih etmiştim fakat sevmediğimiz kısmı ömür uzunluğu yapamayız. Zorluk yaşadık fakat memnunduk. O günleri de özlüyoruz alışılmış ki fakat maddi zorluklardan ötürü da bayağı kasvet yaşadık. Artık o fotoğraflara baktıkça tekrar tekrar hatırlıyorum, hoş olmakla birlikte biraz zahmetli bir dönemdi diye düşünüyorum” dedi.
