“Gürültüde” ve “Sıradanlığın Kötülüğü” isimli iki kısımdan oluşan kitap toplam 38 yazı içeriyor. Birinci kısım, daha evvel Kafka, Okur ve Ot mecmuasında yayımlanmış yazıları bir ortaya getirirken müellifin yurt dışındaki çeşitli yayınlar için İngilizce olarak kaleme aldığı ve Çağatay Yavuz tarafından Türkçeleştirilmiş yazılar da kitabın ikinci kısmını oluşturuyor.
HANGİ ÜLKEYDİ ORASI?
Temelkuran'ın “Bu da Geçer”i okuruna bir mektupla başlıyor. “Ne vakit ismini söylesem ‘Hangi ülkeydi orası?' sorusuyla karşılanan bir şehirden” yazılmış bu mektupta, “Ama ben inatçıyım, kederimi söyleyeceğim sana. Ey okur, senin nerede olduğunu biliyorum. Sen artık gürültünün kıyısında bir yerdesin. Kendinden öteki bir yerde değilsin. Ben de öyleyim. Lisanlar haritasında tıpkı yerde, hoş Türkçemizdeyiz, seninle ikimiz tam olarak burada, bu satırdayız. Bu noktada. (.)” diye sesleniyor okuruna. Sonraki yazılar boyunca çabucak her satırda derinden hissedilen Türkçe'ye hasret ve sevgiyi açıklıyor bu biraz da. İnsanın lisanında bir memleket buluşunu…
UMUDA OLAN İNANCIMIZ
Tekrar kitabın en başında, hatta tahminen mektuba bile gelmeden daha, kitabın ismini okur okumaz bir şey daha söylüyor okuruna müellif: Bu kitapta kızacağız, üzüleceğiz hatta tahminen çaresiz hissedeceğiz kendimizi vakit zaman fakat ümitsizliğe düşmeyeceğiz. Yeterliliğe ve umuda olan inancımızı kaybetmeyeceğiz. Kitap boyunca yazıların peşinden ilerlerken uygunluktan, umuttan bahsediyor Ece Temelkuran. Lakin hayata toz pembe gözlüklerle bakan satırlar değil bunlar. Olmayanlardan, olamayanlardan, adaletsizlikten, haksızlıktan, zulümden de bahsediyor elbette. Yaşananlardan, inanamadıklarımızdan ve tüm bunların beşere hissettirdiklerinden. Nihayetinden bu ülkeden bahsederken mümkün mü bunlara değinmemek?
UMUTTAN UZAKLAŞMADAN
Yazıların tarihleriyle birlikte ele alındığında dayanılmaz bir süratle değişen gündemin, her biri bir evvelkini aratan gelişmelerin bize hissettirdiklerini hatırlatıyor hatırlatmasına ancak bunu umuttan da yeterlilikten de uzaklaşmadan, bunlar hiç gözden kaybetmeden yapıyor. Biliyor zira, geçecek olan umut da değil, düzgünlük de… Onlar demirbaşları, insanın binlerce yıllık tarihinin… Bazen iki bin yıl evvel bir sürahinin üzerine işlenmiş bir desende, bazen bir kilime eklenmiş bir motifte, bazen de bir çay bardağına konan kır çiçeklerinde, form değiştire değiştire tahminen lakin kalıcı olanın bir hoşluk umudu olduğunu hatırlatıyor okuruna.
TOPLUMSAL PROBLEMLER
Farklı vakitlerde kaleme alınmış yazılar bir ortaya getirildiğinden, vakit zaman tekrara düştüğü de oluyor alışılmış. Farklı bağlamda kullanılan tıpkı alıntılara veya birebir anının misal cümlelerle tekrarına denk gelebiliyorsunuz.
Lakin muharririn okuruyla sohbet eden üslubu bu durumu edebi bir olmaktan çıkarıyor, tanıdığımız, anılarını bildiğimiz, okuduğu kitapları tahminen birlikte aldığımız bir arkadaşımızla konuşuyormuşuz ve aşina olduğumuz bir ortak geçmişten bahsediyormuşuz hissine dönüştürüyor. Ortak hislerden bahsedilen yazılarda muharririn bir fısıltının sükûnetini hissettiren sesi, ilerleyen yazılarda toplumsal problemlerin ön plana çıkmasıyla birlikte bir tık yükseliyor. Fısıltıdan gittikçe öfkeli, vakit zaman çaresiz bir yakarışa dönüşüyor. Müellifin fikirlerine sesini, hislerini katması da o biraz evvel bahsettiğimiz çoktandır tanıdığımız biriyle sohbet ediyormuşuz hissini pekiştiriyor. Nihayetinde birbirimizi sakinleştiriyor, “Bu da geçer” diyoruz.
